A fronteira de Belice

Pasando Melchor de Mencos e cruzando o río Mopán éntrase na Honduras inglesa, hoxe república de Belice. O achegarse o autobús, por pista de terra, ó pobo de Melchor de Mencos, parou o conductor para deixar entrar ós cambistas, que con ar quasi de profetas contanban que alén do Mopán é a terra do sangue e do lume, das plagas, das crecidas e dos cigarros a precios indecentes, ademais de que eles ofreceren a última oportunidade de cambiar nosos Quetzales, ou preferiblemente Euros, por dólares de Belice, so pena de non só non encontrarmos quen nos cambie, senon de que a guardia fronteriza de Belice nos empalará nun pau mentres feroces cans nos devorasen as entrañas. Tratando de non rir moi visiblemente deixamos andar ó moi imbecil do cambista ver se con gringos tiña mais sorte, que penso que tivo, porque a grandes voces protestaban estes gringos, lidiados como novillos polo cambista.
Chegados por fin a fronteira, en liña, que turistas escandinavos, suecos creo, trataban de saltar, con grande escándalo, pasamos a pagar o dereito de saída da república de Guatemala, pago, certo, que non é legal, por non estar estipulado en qualquer reglamento mais que eu e miña fera Señor non acatamos e mais intimidamos cos nosos pases ós funcionarios que só trataban de ordeñar turistas.
E pasado este trámite, comendo unhas ensaladas de rábano compradas nos postos Queq´chí pasamos á aduana de Belice, eu tirando da miña Señor, que inda se ría, a grandes voces, dos cambistas, que ficaron coas caras corridas.
O posto de aduanas de Belice adolece da mesma enfermedade de sobreburocracia de todo-los paises que se din en vias de desenvolvemento, mais a boa educación, e o respeito, e o pasaporte do Reino de España gañoume un "buenos dias, bienvenido a Belís" do funcionario. E de alí voltamos o noso destartalado bus para seguir camiño, xa no Belice, pasando polos pobos de Benque, San Ignacio e outros de parecido e resonante nome anglosaxón.